แผลเป็น

ชีวิตคือความไม่สมบูรณ์ แ...

แผลเป็น

ชีวิตคือความไม่สมบูรณ์ และความไม่สมบูรณ์นั่นเองที่เป็นเครื่องยืนยันว่าเราได้ผ่านการใช้ชีวิตมา ทั้งยังทำให้เราอยากมีชีวิตต่อไป

เมื่อผ่านชีวิตมาสักช่วงเวลาหนึ่ง เราจะพบบางสิ่งที่ทำให้ความสมบูรณ์ที่เคยมี (หรือที่เคยคิดว่ามี) หายไป ความบริสุทธิ์ผุดผ่องของชีวิตที่เราเฝ้าหวงแหนทะนุถนอมรักษาค่อยๆ พบความจริงว่า ชีวิตคือสิ่งปนเปื้อนต่างหาก

ไม่ได้ไปหาหมอฟันมานาน นานเท่ากับที่ไม่เคยอ้าปากแล้วส่องกระจกดูฟันตัวเอง ทันทีที่คุณหมอใช้เหล็กเคาะฟัน ก็จินตนาการถึงสภาพฟันของตัวเองทันที ในปากมีฟันเกหลายซี่ เพราะเป็นเด็กที่ฟันน้ำนมแข็งแรง ถึงเวลาที่ฟันแท้จะขึ้นแต่ฟันน้ำนมดันไม่ยอมสละตำแหน่ง จึงเบียดกันไปมา ส่งผลให้เหยเก

รวมถึงฟันบิ่นซี่ข้างๆ ฟันกระต่าย หักหายไปสี่สิบห้าองศา เกือบครึ่งซี่ ตอนนั้นล้มลงไปกัดพื้นซีเมนต์ ร้องไห้จ้าละหวั่น เจ็บ ตกใจ และเสียดาย

ช่วงที่ล้มใหม่ๆ แม้ความเจ็บจะหายไปแล้ว แต่ความเสียดายยังคงอยู่เป็นเดือน ทุกครั้งที่ส่องกระจกก็อดไม่ได้ที่จะอ้าปากมองฟันที่หายไป ในใจคิดอยากให้มันกลับไปสมบูรณ์อีกครั้ง

แต่เมื่อเวลาผ่านไป ฟันที่หายไปกลับกลายเป็นเรื่องธรรมดา เวลาเห็นมันในภาพถ่ายตอนยิงฟันยังแแอบคิดว่ามันมีเสน่ห์ไปอีกแบบ ฟันหักไปสี่สิบห้าองศาไม่ใช่สิ่งที่จะมีได้ทุกคน ไม่ซนจนไปงับพื้นซีเมนต์คงยากที่จะมีได้

ระหว่างที่หมอใช้อุปกรณ์เสียงน่ากลัวต่างๆ งัด แซะ ปั่น กรอ ถู ไถ ใจก็คิดไปถึงแผลเป็นต่างๆ ตามร่างกาย รอยแผลใหญ่ที่ข้อศอก รอยเย็บที่คาง รอยเย็บที่หน้าผาก รอยเย็บที่หัวใจ เอ่อ...อันนี้มองไม่เห็น

แล้วก็ได้คิดว่า แผลเป็นทั้งหลายเหล่านี้ ทันทีที่มันเกิดเหตุการณ์ เราเจ็บปวด ดิ้นพร่าน และทรมานกับมันมากมาย เมื่อความรู้สึกจางหายก็ยังคงเจ็บทุกครั้งที่มองเห็นมัน ไม่อยากเป็นแผลเป็น อยากร้อยเปอร์เซ็นต์บริสุทธิ์ผุดผ่อง ไร้ตำหนิ แต่เมื่อเวลาผ่าน แผลเป็นเหล่านี้กลับกลายเป็นส่วนหนึ่งของร่างกาย เห็นทุกวันจนไม่เห็นว่ามันเป็นของแปลก หรือกระทั่ง "ตำหนิ" กลับมองเห็นมันเป็นส่วนหนึ่งของตัวเรา

ไม่มีมัน เราอาจจะมีแผลที่อื่น

แผลเป็นเหล่านี้อีกมิติหนึ่งก็คือครู ที่ตักเตือนให้เราระมัดระวังมากขึ้น นอกจากนั้นทุกแผลก็ยังมาพร้อมความทรงจำที่ไม่มีวันลืม

เราจำความเจ็บปวดได้ลึกกว่าความสุข

เช่นกันกับความเจ็บปวด เมื่อเกิดขึ้นแล้วจะปฏิเสธหรือหลงลืมมันก็คงเป็นไปไม่ได้ หากแต่ที่จริงแล้วเราอาจไม่ต้องลืม เพราะสุดท้ายเราก็จะ "อยู่กับมันได้" เหมือนแผลเป็น

เราจะกลายเป็นส่วนหนึ่งของกันและกัน

ความเจ็บปวดกับชีวิต

เมื่อผ่านชีวิตมาถึงช่วงเวลาหนึ่ง เมื่อเป็นแผลและมีแผลเป็นมามากถึงจำนวนหนึ่ง ถึงตอนนั้นเราก็ไม่ร้องไห้กับแผลใหม่มากเท่าแผลแรกๆ อีกต่อไปแล้ว เพราะเราเข้าใจแล้วว่า ชีวิตคือความไม่สมบูรณ์ และความไม่สมบูรณ์นั่นเองที่เป็นเครื่องยืนยันว่าเราได้ผ่านการใช้ชีวิตมา ทั้งยังทำให้เราอยากมีชีวิตต่อไป

ชีวิตที่ดีมิใช่ชีวิตที่ไม่มีแผลเป็น หากแต่เป็นชีวิตที่สามารถอยู่กับแผลเป็นได้

ตราบที่เรายังรังเกียจแผลเป็น นั่นแปลว่า

แผลในใจของเรายังไม่สมาน
Scar Scar

Life is imperfections and imperfections that confirm that we have been through living and makes us want to live.

When we go through life for a moment, we will find something that makes the fullness that we used to have (or thought we thought we have) disappear. The Purity of the life that we cherish, cherish. Slowly find the fact that life is contaminated.

I haven't been to the dentist for as long as I haven't opened my mouth and look at the mirror and look at his teeth. As soon as the doctor uses iron to knock on his teeth, I imagine his teeth immediately. There are many teeth in my mouth because they are a kid with strong. It's Up but milk teeth won't give up. So we are squeezes and it makes me.

Including chipped teeth next to the rabbit's tooth. Lost forty five degrees. Almost half. Then I fell down to bite the cement floor. Crying. I was afraid that I was hurt, shocked and pity.

When I fall again, even the pain is gone, the pity remains for a month. Every time I look at the mirror, I can't help but open my mouth and look at the missing teeth in my heart. I want it to

But over time, lost teeth become normal. When I see it in the photo. While shooting, I still think it's charming. Forty-five degrees. It's not something to have. Everyone is not naughty. Cuddle baht of cement floor. It must be hard to have.

While the doctor uses scary sound equipment. Break up and wait to rub the heart. He thinks about scars along the body. Big wounds on the elbow, stitches on the chin, stitches on the forehead, stitches on the heart. Well... this one can't

Then I think that these scars as soon as it happens, we hurt, move and suffer a lot. When the feeling fades, it still hurt. Every time we see it doesn't want to be a scar. Want to be a hundred percent pure, flawless, but when time passes these scars. Become a part of the body. I see it every day that I don't see it as strange or even "flaw" can see it as part of us.

Without it, we might have wound somewhere else.

These scars are teachers who remind us to be more careful. Besides, every wound comes with memories that will never forget.

We remember the pain deeper than happiness.

Same with pain. When it happens, it's impossible to deny or forget. But in fact, we may not have to forget because in the end, we can "live with it" like a scar.

We will become part of each other

Pain with life

When we go through life, when there are wounds and scars. Even then we don't cry with new wounds as much as the beginning, because we understand that life is imperfections and imperfections that we confirm that we got it. Been through living and still makes us want to live.

A good life is not a life without scars, but a life that can live with wounds.

As long as we hate scars, that means

The wound in our heart is not yet.Translated

---